Met drommen tegelijk een betaalbare huurwoning van binnen bezichtigen: Het begint een trend te worden die zich niet meer alleen beperkt tot de grote steden.
Als gevolg van de economische crisis is er te weinig gebouwd en die achterstand moet nu snel worden ingehaald. Een rol is daarbij weggelegd voor gemeenten, in combinatie met beleggers die miljarden hebben klaarliggen. Maar daar schieten middeninkomens op korte termijn niets mee op. Woningcorporaties kunnen daar verandering in brengen.
Met de oproep "Maak werk van middeldure huur" besteedde deze krant onlangs in het hoofdredactioneel commentaar aandacht aan de schaarste aan betaalde huurwoningen. Conclusie: huishoudens met een inkomen tussen de €35.000 en €45.000 kunnen geen kant op. Voor de oplossing van dit tekort wordt er naar gemeenten en beleggers gekeken. Niet naar de woningcorporaties. Dat is vreemd, aangezien de corporaties van oudsher de 'hoeder' zijn van het middensegment.
Corporaties hebben in het verleden veel woningen voor het middensegment gebouwd. Daar zijn ze nu grotendeels mee gestopt. Sinds 1 juli 2015 zijn namelijk de regels voor corporaties, vanwege de eerdere misstanden in de sector, fors aangescherpt. Door deze strengere wetgeving zijn de mogelijkheden voor corporaties om middeldure huurwoningen te bouwen aanzienlijk beperkt. Zo mogen commerciële activiteiten alleen nog maar plaatsvinden na toestemming van de toezichthouder op de sector, de Autoriteit Woningcorporaties. Daarnaast zijn corporaties beperkt in welke activiteiten ze nog mogen ondernemen.
Hoewel deze hang naar strengere regels te begrijpen is na de misstanden in de sector (denk aan Vestia), lijken ze hun doel voorbij te schieten. Het ontwikkelen van middeldure huur is volgens Den Haag ook een commerciële activiteit. Wil een corporatie een paar woningen in de vrije sector bouwen, dan heeft ze toestemming nodig. Die toestemming krijgt de corporatie pas na het doorlopen van een tijdrovende procedure. Corporaties kiezen er daarom vaak voor om die procedure niet te doorlopen.
Een corporatie die zich desondanks niet laat afschrikken door de procedure, heeft voor het krijgen van toestemming voor de ontwikkeling van betaalbare huurwoningen wel de medewerking van de gemeente en het Waarborgfonds Sociale Woningbouw nodig. Zo moet de gemeente onder meer in de markt nagaan of er geen andere partijen zijn die de woningen willen ontwikkelen. Niet alle gemeenten willen daar tijd en energie in steken.
Ook is er vaak veel onduidelijk over de manier waarop de uitvraag in de markt moet plaatsvinden. En zien de gemeenten de toegevoegde waarde van hun eigen rol hierin niet. De corporatie kan dan nog zulke mooie plannen hebben, zonder een meewerkende gemeente strandt het plan van de corporatie direct. Immers, als er geen uitvraag is gedaan, wordt er geen toestemming verleend.
Na bijna twee jaar verscherpte wetgeving kunnen we concluderen dat veel corporaties geen zin hebben in deze bureaucratische procedure en/of in overleg te treden met gemeenten. In plaats daarvan gaat, begrijpelijkerwijs, alle aandacht uit naar de ontwikkeling van sociale woningbouw. Daar kunnen woningcorporaties nog immers het verschil maken en hebben ze vrijheid van handelen.
Waar corporaties in het verleden regelmatig mensen met middeninkomens konden helpen, gebeurt dat nu in de praktijk nog maar mondjesmaat. Mede hierdoor is het tekort aan betaalbare huurwoningen de afgelopen jaren opgelopen. Den Haag kan er eenvoudig voor zorgen dat corporaties geprikkeld worden om weer middeldure huurwoningen te ontwikkelen. Een simpele ingreep van de lagere regelgeving is er maar voor nodig, geen ingewikkelde wetswijziging.
Schrap daarom de toestemming die corporaties nu nodig hebben om middeldure huurwoningen te ontwikkelen. Dit is een eenvoudige oplossing die voor veel mensen op korte termijn uitzicht biedt op betaalbare woningruimte. En de bezichtiging van een woning ook wat aangenamer maakt. Dus als de politiek in Den Haag werk gaat werk gaat maken van middeldure huur, laat de gedachten daarbij dan ook uitgaan naar de corporaties.
Bron: FD.nl.
Met drommen tegelijk een betaalbare huurwoning van binnen bezichtigen: Het begint een trend te worden die zich niet meer alleen beperkt tot de grote steden.
Als gevolg van de economische crisis is er te weinig gebouwd en die achterstand moet nu snel worden ingehaald. Een rol is daarbij weggelegd voor gemeenten, in combinatie met beleggers die miljarden hebben klaarliggen. Maar daar schieten middeninkomens op korte termijn niets mee op. Woningcorporaties kunnen daar verandering in brengen.
Met de oproep "Maak werk van middeldure huur" besteedde deze krant onlangs in het hoofdredactioneel commentaar aandacht aan de schaarste aan betaalde huurwoningen. Conclusie: huishoudens met een inkomen tussen de €35.000 en €45.000 kunnen geen kant op. Voor de oplossing van dit tekort wordt er naar gemeenten en beleggers gekeken. Niet naar de woningcorporaties. Dat is vreemd, aangezien de corporaties van oudsher de 'hoeder' zijn van het middensegment.
Corporaties hebben in het verleden veel woningen voor het middensegment gebouwd. Daar zijn ze nu grotendeels mee gestopt. Sinds 1 juli 2015 zijn namelijk de regels voor corporaties, vanwege de eerdere misstanden in de sector, fors aangescherpt. Door deze strengere wetgeving zijn de mogelijkheden voor corporaties om middeldure huurwoningen te bouwen aanzienlijk beperkt. Zo mogen commerciële activiteiten alleen nog maar plaatsvinden na toestemming van de toezichthouder op de sector, de Autoriteit Woningcorporaties. Daarnaast zijn corporaties beperkt in welke activiteiten ze nog mogen ondernemen.
Hoewel deze hang naar strengere regels te begrijpen is na de misstanden in de sector (denk aan Vestia), lijken ze hun doel voorbij te schieten. Het ontwikkelen van middeldure huur is volgens Den Haag ook een commerciële activiteit. Wil een corporatie een paar woningen in de vrije sector bouwen, dan heeft ze toestemming nodig. Die toestemming krijgt de corporatie pas na het doorlopen van een tijdrovende procedure. Corporaties kiezen er daarom vaak voor om die procedure niet te doorlopen.
Een corporatie die zich desondanks niet laat afschrikken door de procedure, heeft voor het krijgen van toestemming voor de ontwikkeling van betaalbare huurwoningen wel de medewerking van de gemeente en het Waarborgfonds Sociale Woningbouw nodig. Zo moet de gemeente onder meer in de markt nagaan of er geen andere partijen zijn die de woningen willen ontwikkelen. Niet alle gemeenten willen daar tijd en energie in steken.
Ook is er vaak veel onduidelijk over de manier waarop de uitvraag in de markt moet plaatsvinden. En zien de gemeenten de toegevoegde waarde van hun eigen rol hierin niet. De corporatie kan dan nog zulke mooie plannen hebben, zonder een meewerkende gemeente strandt het plan van de corporatie direct. Immers, als er geen uitvraag is gedaan, wordt er geen toestemming verleend.
Na bijna twee jaar verscherpte wetgeving kunnen we concluderen dat veel corporaties geen zin hebben in deze bureaucratische procedure en/of in overleg te treden met gemeenten. In plaats daarvan gaat, begrijpelijkerwijs, alle aandacht uit naar de ontwikkeling van sociale woningbouw. Daar kunnen woningcorporaties nog immers het verschil maken en hebben ze vrijheid van handelen.
Waar corporaties in het verleden regelmatig mensen met middeninkomens konden helpen, gebeurt dat nu in de praktijk nog maar mondjesmaat. Mede hierdoor is het tekort aan betaalbare huurwoningen de afgelopen jaren opgelopen. Den Haag kan er eenvoudig voor zorgen dat corporaties geprikkeld worden om weer middeldure huurwoningen te ontwikkelen. Een simpele ingreep van de lagere regelgeving is er maar voor nodig, geen ingewikkelde wetswijziging.
Schrap daarom de toestemming die corporaties nu nodig hebben om middeldure huurwoningen te ontwikkelen. Dit is een eenvoudige oplossing die voor veel mensen op korte termijn uitzicht biedt op betaalbare woningruimte. En de bezichtiging van een woning ook wat aangenamer maakt. Dus als de politiek in Den Haag werk gaat werk gaat maken van middeldure huur, laat de gedachten daarbij dan ook uitgaan naar de corporaties.
Bron: FD.nl.